Sinds een paar jaar hoor je steeds meer geluiden dat zitten slecht voor je is. Mensen met Parkinson weten dit als geen ander. Hoewel geen parkinson patiënt hetzelfde is, zegt bijna iedereen die ik spreek dat ze zich slechter voelen als ze een dag niet bewogen hebben.
Het Ministerie van SZW is vandaag ook op deze trein gesprongen met een landelijke campagne. Niet geheel verrassend gaat dat weer op zijn Ministeries, met heel veel uiteg, bangmakerij en weinig of geen kennis van gedragsverandering.
Maar dat werkt dus niet. Terwijl ik dit schrijf zit ik al een hele ochtend en middag achter een laptop. Ik weet echt wel beter. Toch sta ik niet op om bijvoorbeeld een rondje te lopen of om wat rek en strek oefeningen te doen. Waarom? Er is vandaag weinig wat mij ‘triggert’, of in goed Nederlands op gang brengt. Behalve dan twee korte wandelingen om mijn dochter naar school te brengen en weer te halen. Zo’n ‘trigger’ is dus echt noodzakelijk anders ga ik lekker door met typen, nadenken, bellen etc. zonder van mijn stoel op te staan. De uitdaging is om dus ‘triggers’ te bedenken die zorgen dat je wel moet gaan bewegen. Ik heb er een aantal.
Mijn dochter dus. Dat zijn 10 wandelingen in de week van 25 minuten.
Ik heb een duidelijke regel dat ik in de stad geen gebruik mag maken van het Openbaar vervoer of van mijn auto. Altijd lopen of fietsen dus.
Omdat ik thuis werk heb ik mezelf verantwoordelijk gemaakt voor de huishoudelijke klusjes. Ik heb een timer die mij er na 50 minuten aan herinnerd dat ik een klusje moet gaan doen. Minimaal 10 minuten, daarna mag ik weer verder met mijn werk.
Ik heb geen bureaustoel, maar een bal. Op een bal zit je niet stabiel, dus ben ik ook actief als ik zit. Anders donder ik eraf.
Twee keer in de week ga ik boksen. Ik ben de initiatiefnemer, dus ik kan het niet maken om niet te gaan.
Mijn dochter rijdt twee keer in de week paard. Ik breng haar. Op de manage is weinig te doen, dus ga ik anderhalf uur wandelen.
Gesprekken (ook telefonisch) met mensen doe ik bij voorkeur wandelend. Dan kan ik sowieso beter nadenken.
Ik gebruik de app ‘ommetje’, die houdt bij hoeveel ik loop per dag. Op een of andere manier vind ik het leuk om de ‘keten niet te verbreken’. Dus iedere dag moet er minimaal 20 minuten worden gewandeld. Anders gebeurd er vast iets ergs.
Ik heb een huis met drie trappen. pff, je blijft lopen.
Je ziet, dat is een hele lijst met allemaal zaken die me dwingen om in beweging te zijn. En het mooie is, ik hoef er niet bij na te denken. Dit is gewoon wat ik doe.
We stellen allemaal wel eens dingen uit die we eigenlijk wel zouden moeten doen. En meestal balen we daarvan. Want het is zo onlogisch. Waarom zou je in godsnaam iets niet doen want goed voor je is?
Nou simpel, zo zijn we nou eenmaal gebouwd.
Of je het nu fijn vindt of niet, veel van je gedrag wordt gestuurd (onbewust) door je limbisch systeem. Dit is het oudste deel van je hersenen – noemen we ook wel reptielenbrein. Je reptielenbrein zorgt dat je overleeft; honger? Eten! Bang? Rennen! Angstig? Niets doen, stapje terug! Het reptielenbrein leeft in het hier en nu.
Wil je iets nieuws of spannends proberen? Je reptielenbrein zal proberen je tegen te houden. Gelukkig heb je nog je neo cortex (een nieuwer deel van je brein), waarmee je beslissingen neemt die je toekomst betreffen.
Je reptielenbrein en je neo cortex zijn continue bezig met een wedstrijdje handje drukken. Helaas wint je reptielenbrein vaak. Omdat deze beslissingen volledig automatisch (en dus onbewust) neemt.
Tenzij je iets bedenkt om je reptielenbrein het zwijgen op te leggen zit er niets anders op dan je reptielenbrein voor de gek houden.
Hoe dan?
Nou bijvoorbeeld door te bedenken wat iets je in het hier en nu oplevert. Want alleen iets wat nu een goedgevoel geeft krijgt een OK van je reptielenbrein.
Een voorbeeld is sporten. Je weet dat een paar keer per week trainen goed voor je is, Maar op het moment dat je moet voelt het toch onaangenaam. De truc is om het leuker te maken. Ga bijvoorbeeld sporten met je beste vriend. Of als je joggen niet leuk vind, ga dan iets doen wat je wel leuk vind. Wandelen bijvoorbeeld. Alle beweging is beter dan geen beweging.
2. Verklein je doelen tot dagelijkse taken die je makkelijk kunt doen.
Een boek schrijven? Vrijwel zeker dat je reptielenbrein dat uitstelt. Veel te ver in de toekomst en eng (ben je wel goed genoeg?). Maar iedere dag iets schrijven en dat bijhouden op een kalender (iedere dag een kruisje vormt een ketting, die je niet mag of wil verbreken).
Veel schrijvers gebruiken deze truc om hun reptielenbrein om de tuin te leiden. Één pagina per dag schrijven geeft een goed gevoel, dat wil je reptielenbrein wel in mee gaan. Plus, een pagina per dag is op jaarbasis ook een boek.
3. Zorg dat je reptielenbrein niet mee kan doen
Automatiseer zoveel mogelijk dingen in je leven. Als je reptielebbrein geen beslissing hoeft te nemen, dan kan hij het ook niet uitstellen. Zo kun je bijvoorbeeld die gezonde lunch ’s avonds al klaar maken. Ook je kleren kun je voor de volgende dag al klaarleggen. Als je alle apps en notifications van je telefoon gooit, dan hoef je geen beslissing nemen om er al dan niet naar te kijken.
4. Leer jezelf de 5 minuten regel aan
Als je voelt dat je iets niet wilt doen of wilt uitstellen, maak dan met jezelf de afspraak dat je het toch 5 minuten gaan doen. Meestel zul je merken dat je dan toch de hele taak gaat volbrengen. Je reptielenbrein heeft de pest aan dingen die vervelend zijn en lang duren. Maar iets vervelends een paar minuten doen? Dat is wel te doen.
Kristina Vorobeva viel een half jaar geleden vanuit de nok van theater Carré -12 meter – naar beneden. Volgens de artsen was de kans dat ze ooit nog zou kunnen lopen nihil.
De Volkskrant bracht afgelopen week een mooi verhaal over menselijke weerstand. Want Kristina loopt inmiddels weer. Samen met haar vriend legde ze zich niet neer bij het oordeel van de artsen en ging ze ongelooflijk hard aan het werk om te herstellen. Lopen is niet haar einddoel, ze wil als acrobate weer door het circus kunnen zweven. Met haar mentaliteit gaat ook dat waarschijnlijk lukken.
Hoe mooi en tranentrekkend haar verhaal ook is, het is niet waar ik het over wil hebben. Wat mij hier boeit is de rol van de artsen. Of eigenlijk de negatieve invloed van artsen. Artsen hebben klaarblijkelijk in hun studie ergens geleerd dat ze geen valse hoop mogen geven. Ze doen dus hun best om meteen zo duidelijk mogelijk te zijn. U gaat nooit meer lopen, of in mijn geval; uw ziekteverloop is progressief, we kunnen de progressie hoogstens afremmen.
Maar waarom doen ze dit eigenlijk en wat doet deze vorm van communiceren met mensen? We hebben niet allemaal de mentale weerbaarheid van Kristina. Zou het kunnen datwij ‘normale’ mensen ons eigen herstelvermogen niet aanspreken omdat onze artsen iedere hoop de grond inboren? In plaats van ons te steunen in ons natuurlijke streven om ons beter te voelen?
Uit onderzoek naar placebo’s is al lang bekend dat als de arts bezweert dat de pil die de patiënt moet slikken de pijn zal verzachten, dat de patiënten dan ook werkelijk minder pijn ervaren – ook al bevat de pil geen enkele werkzame stof. Sterker nog: in de hersenen worden op exact hetzelfde moment exact dezelfde stofjes in exact dezelfde hoeveelheden vrijgemaakt als bij echte pijnstillers. Maar omgekeerd werkt het ook. Als patiënten te horen krijgen dat de pil bijwerkingen zal geven, dan kómen die er ook. Wat de arts zegt heeft dus direct invloed om de gezondheid van de patiënt.
Het werkt als volgt; als we denken dat we een geneesmiddel krijgen dan genezen we of verminderen onze klachten op grond van die gedachte. We zijn dus in staat om via onze gedachten of beter nog via onze overtuigingen onze gezondheid te beïnvloeden. Andersom noemen we het het Noceba effect. Oftewel als de dokter zegt dat je bepaalde klachten gaat krijgen of bijwerkingen, dan krijg je deze ook. Belangrijk om hierbij te vermelden is dat dit geen vaag geklets is van alternatieve artsen, maar serieuze wetenschap. Er verandert daadwerkelijk iets aan de ziekte.
Voorbeelden te over. De prominente neurowetenschapper Fabrizio Benedetti van de Universiteit van Turijn meent te hebben aangetoond dat placebo’s meetbaar positieve effecten hebben op het ziekteverloop bij parkinsonpatiënten. Net als het placebo-effect hangt het nocebo-effect volgens Benedetti samen met verwachtingen. Zo blijkt uit zijn onderzoek dat je mensen hoogteziekte kunt aanpraten door ze vóór een bergtocht te waarschuwen voor hoofdpijn op grote hoogte.
In de afgelopen tien jaar zijn er verschillende literatuurstudies gepubliceerd op basis van beschrijvende of systematische reviews. In vrijwel al deze overzichts- studies is de eindconclusie dat placebo/nocebo effecten reëel en krachtig zijn. Interessant is dat placebo-effecten worden aangetroffen bij een breed scala van ziekten, variërend van medisch onverklaarde symptomen tot hartfalen en schizofrenie. Het meeste onderzoek is gericht op pijn, maar de effecten worden ook duidelijk aangetroffen bij de ziekte van Parkinson, depressie en veel andere aandoeningen.
Dat het placebo-effect grote invloed heeft op behandelingen wordt dus in steeds meer publicaties aangetoond. Er zijn zelfs richtlijnen opgesteld hoe placebo-effecten ingezet kunnen worden in de klinische praktijk door een onderzoeksteam dat onder leiding staat van de Leidse hoogleraar Gezondheidspsychologie Andrea Evers. Evers constateert dat de effecten van veel (medische) behandelingen voor een deel verklaard kunnen worden door andere factoren: het vertrouwen dat de behandelend arts uitstraalt, de verwachting die iemand heeft over het resultaat en eerdere eigen ervaringen met behandelingen. Volgens de groep wetenschappers is het vooral van belang
dat patiënten meer worden geïnformeerd over deze effecten. En ook dat artsen worden opgeleid
in een optimale arts-patiënt communicatie, om placebo-effecten te maximaliseren en nocebo-effecten te minimaliseren.
Maar waarom maken artsen nu dan nog steeds zo weinig gebruik van deze kennis? Dat heeft denk ik te maken met de opleiding van artsen en de gangbare protocollen die voorschrijven dat de arts evidence based moet werken. De arts verteld je dus wat zijn ervaringen binnen zijn eigen expertise zijn. Volgens Dr. Groopman, een onderzoeker van Harvard, zullen artsen nooit meer willen beloven dan ze zelf kunnen waarmaken voor de patiënt, en dus altijd kiezen voor het communiceren van het meest negatieve scenario als het meest waarschijnlijke scenario. Dokters vinden het namelijk minder erg om ernaast te zitten (patiënt hersteld toch) dan om de patiënt valse hoop te geven (verwachte verbetering die niet optreedt).
Wat artsen volgens Dr. Groopman eigenlijk zouden moeten doen is het hele spectrum aan mogelijkheden laten zien. In het geval van parkinson; veel patiënten gaan na verloop van tijd minder functioneren, maar er zijn er ook die gedurende lange tijd hun symptomen onder controle weten te houden en er zijn er die hun symptomen weten te verminderen met weinig of geen medicatie. Dit verkleind het risico op het Nocebo effect en stimuleert patiënten die mentaal een beetje op Kristina lijken om koppig aan de slag te gaan met hun zelfherstel.
Ken je dat? Je dokter zegt tegen je dat het goed voor je is als je meer gaat bewegen. Je weet dat hij gelijk heeft. Op weg naar huis neem je je van alles voor. Iedere dag een half uurtje fietsen, minder suiker, meer groenten en twee keer in de week naar de sportschool. Je hebt er echt zin in! Maar de volgende ochtend regent het. Nou dan begin ik toch morgen denk je opgewekt. Helaas gaat het ook mis met de suiker. Want je beste vriendin is jarig, dan kun je het toch niet maken om die lekkere appeltaart van Dudok te laten staan? Dit moddert zo een tijdje door en na drie weken kom je tot de conclusie dat er niets terecht is gekomen van je goede voornemens.
Waarom is het zo lastig je gedrag duurzaam te veranderen? De meeste mensen denken dat het aan henzelf ligt. “Ik ben gewoon niet gemotiveerd genoeg” of “Ik heb te weinig ruggengraat” hoor je ze dan schuldbewust zeggen.
Maar geloof me, het ligt niet aan jouw of je vermeend gebrek aan motivatie. Je wilt het heel graag toch? Dus motivatie is waarschijnlijk niet het probleem.
Motivatie is gewoon een onbetrouwbare vriend als het op gedragsverandering aankomt. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat motivatie alleen meestal niet voldoende is om je goede voornemens uit te voeren. Dus stop met jezelf een schuldgevoel aan te praten.
Er is een recept voor het aanleren van nieuw gedrag. Dat recept heeft 3 ingrediënten, waarvan motivatie er maar 1 is. De andere twee zijn ‘vaardigheid (kan je het?) en trigger (denk je er op het juiste moment aan?).
Het recept voor nieuw gedrag is dan:
Gewenst gedrag = trigger x vaardigheid x motivatie
In een plaatje ziet dit er zo uit.
Zo’n plaatje heeft altijd wat uitleg nodig. Er zijn ruwweg drie manieren om de ingrediënten te ‘husselen’. Waar het om gaat is, dat de combinatie van motivatie en vaardigheid altijd boven de kromme lijn moet uitkomen. Én dan moet er nog een trigger bij. Maar dat leg ik verderop uit. Eerst motivatie en vaardigheid.
Je motivatie is laag en het is moeilijk om te doen. Bijvoorbeeld bokskampioen worden. Dat gaat hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren. Je zult dit al opgeven voor je überhaupt begonnen bent.
Je motivatie is hoog en het is moeilijk te doen. Of andersom. Het is makkelijk, maar je motivatie is laag. Bijvoorbeeld geen suiker eten of 400 gram groenten per dag eten. Het zou kunnen lukken, maar waarschijnlijk moet je dan wel iets doen aan je motivatie of aan de moeilijkheidsgraad.
Je motivatie is hoog en het is makkelijk. Bijvoorbeeld een lifestyle coach volgen op Facebook.
Zelfs bij de derde combinatie is er nog steeds geen garantie dat je het ook daadwerkelijk gaat doen, het gedrag moet namelijk ook nog worden getriggerd. Daar ontbreekt het in veel gevallen aan. Veel dingen die je wilt doen én die je kunt, doe je toch niet. Domweg omdat je er niet op het juiste moment aan denkt.
Triggers zijn er in drie soorten, afhankelijk van de andere twee factoren:
spark (bij lage motivatie): een motiverende boodschap, bv een boodschap geladen met angst of hoop
facilitator (bij hoge motivatie en lage vaardigheid): een boodschap die belooft dat het gedrag gemakkelijk is om uit te voeren.
signal (bij hoge motivatie en vaardigheid): eigenlijk alleen maar een reminder (“oh ja, dat wilde ik nog doen”)
Met deze drie ingrediënten kun je gaan spelen om te onderzoeken hoe je jezelf het gewenste gedrag kunt eigen maken. Doe het wel in de juiste volgorde
Trigger
Vaardigheid
Motivatie
Ik zal een voorbeeld geven.
Ik heb zelf heel lang lopen klungelen met mijn wens om iedere dag te sporten. De motivatie was er zeker want als je sport voel je je nu eenmaal beter als je Parkinson hebt. Vaardigheid leek ook geen probleem. Ik heb mijn hele leven gesport en ik heb de spullen in huis. Toch lukte het maar niet. Ik nam het me voor, maar kwam er meestal op het einde van de dag achter dat ik het weer niet had gedaan. Toen ik erover na ging denken kwam ik tot de conclusie dat ik echt heel specifiek moest zijn wanneer ik dan wilde sporten. In de loop van de dag is er in mijn leven altijd wel iets dat ook moet (kinderen verzorgen, werken, koken, klusjes voor mijn vrouw etc.) en ’s avonds wanneer ik wel tijd en ruimte heb, heb ik meestal de energie niet meer. Dus ik besloot dat het dan ’s morgens moest gebeuren. Wanneer ik nog fit ben en geen verplichtingen meer heb. Dat moest dan wel heel vroeg, want om half 8 wordt de jongste meestal wakker. Dus de routine moest worden; om 6 uur opstaan, aankleden en meteen gaan sporten. De trigger is dus de wekker om 6 uur. Klinkt goed toch? Ja, maar niet helemaal. Dit betekende ook dat ik voortaan vroeg naar best moest. Uiterlijk om 10 uur om voldoende slaap te krijgen. Dat was een tweede stevige gedragsverandering, die me zeker een jaar heeft gekost.
Een duidelijke trigger is het halve werk. Dit zorgt er voor dat je geen motivatie nodig hebt. Met een goede trigger gaat het op de automatische piloot. Net als tanden poetsen en douchen. Daarvoor hoef je je ook niet te motiveren.
Vervolgens moet je je het jezelf zo makkelijk mogelijk maken om te zorgen dat je toch niet alsnog afhaakt. De meeste mensen die willen gaan sporten stellen zichzelf meteen hele hoge doelen. Doe dat niet. Want als het daardoor niet lukt zal je teleurgesteld zijn en neemt je motivatie af. Stel je doelen liever laag. Klinkt gek hè? Maar geloof me, dit werkt. Door je doelen laag te stellen is de kans groot dat je het iedere dag gaat doen. Je bent dan dus succesvol, je krijgt en goed gevoel over jezelf. Dat maakt het allemaal makkelijker om het vol te houden. Ik zelf ben begonnen met 6 simpele oefeningen (squats, strekkingen, gewicht heffen, buikspieren, opdrukken en een beetje schaduwboksen). In totaal een half uur. Maar misschien is dit voor jou al veel. Je kunt ook beginnen met 5 minuten iedere dag. Waar het om gaat is dat je zeker moet weten dat het makkelijk genoeg voor je is om ook daadwerkelijk te doen. 5 minuten per dag is in een week toch echt 35 minuten. Dat is 35 minuten meer dan niets doen. Top dus.
Succes
Nb. En motivatie dan? Daar hoef je niets aan te doen, die komt vanzelf.
Vroeger liep ik marathons. Daar heb ik veel van geleerd. Onder andere:
Je kan veel meer dan je denkt
De eerste keer dat je aan marathon training begint lijkt de afstand van 42 km en 195 ondoenlijk. Toch blijkt het voor iedereen met een redelijke basisconditie mogelijk om binnen drie maanden, met 3 keer in de week trainen deze afstand te lopen.
Je kan nog veel meer dan je denkt
De eerste keer ben je blij dat je het overleefd hebt. En dan gebeurd er iets raars – de meeste marathonlopers herkennen dit – , je wilt nog een keer. Maar nu sneller. Ook dat blijkt te kunnen als je je training intensiveert. Veel sneller zelfs.
Henri, wat heeft dit nu met boksen te maken vraag je je misschien af? Nou dit:
Je kan veel meer dan je denkt (ook met Parkinson)
Bijna wekelijks zie ik op allerlei gebieden vooruitgang bij mezelf en mijn mede boksers.Vandaag bijvoorbeeld een paar minuten touwtje springen. Ondenkbaar twee maanden geleden. Misschien een kleine overwinning, maar ieder stapje de goede kant op is er één.
Je kan nog veel meer dan je denkt (ook met Parkinson)
Vandaag stond ik een half uur op een zak te stoten. Lekkere harde soul muziek erbij. En ik bewoog… jongens….. echt soepel, benen, armen, heupen….energie, kracht, balans. Onherkenbaar.
Je hoeft mij niet te geloven, maar lees eens de verhalen van anderen die bokstraining zijn gaan volgen.
Maar is dat wel wat voor mij? Wordt mij vaak gevraagd. Kort en bondig….. Ja. De oefeningen die we doen zijn voor iedereen (soms met een kleine aanpassing) haalbaar. Het is non contact. We slaan op zakken, niet op elkaar.
En het belangrijkste, de sfeer onder elkaar is geweldig. Er wordt veel gelachen en samen trainen geeft hoop en energie (of een hoop energie).
Kom op, zet die eerste stap. Je kan veel meer dan je denkt 😉
Vijf jaar geleden was ik aan het werk bij een klant en kon ik ineens niet meer vlot typen met mijn linkerhand. Vandaag typt mijn linkerhand weer vrolijk mee. Tien vingers blind in een heel behoorlijk tempo. Waarom? Ik weet het niet. Ik heb wel zo mijn vermoedens. Naast medicatie speelt drastische verandering van mijn levensstijl (voeding/vasten, intensief sporten/boksen, regelmatig leven/weinig stress) volgens mij een belangrijke rol.
Iedere dag iets nieuws leren of proberen is mijn motto. Dit levert me veel plezier op want iedere kleine overwinning is er een om te vieren. Zo is mijn fascinatie voor boksen ook gestart. Ik had erover gelezen en ben gewoon eens met mijn schoonvader mee gegaan naar zijn club. Dit was vooral heel erg leuk door de sfeer van zo’n oude traditionele Rotterdamse boksclub, maar eigenlijke voelde ik me vooral erg onhandig tussen al die goed getrainde boksers en dus niet op mijn plaats. Toen ben ik eens gaan kijken in Ede waar ze lessen geven speciaal voor mensen met Parkinson. Ook daar vond ik de oefeningen best uitdagend. Maar ik zag ook dat het voor mij met een beetje training en doorzettingsvermogen wel haalbaar was. Van het een komt het ander. Tot mijn eigen verbazing ben ik nu initiatiefnemer van Parkinson Boksen Rotterdam, hebben we een echte boksschool waar we kunnen trainen, hebben we gecertificeerde trainers en enige tientallen mensen die willen komen trainen. Ook mijzelf heeft het al veel gebracht. Ik ben veel beter gaan bewegen en ik vind boksen inmiddels zo leuk dat ik mijn garage heb omgebouwd tot een mini privé boksclub en hebben we bij mij thuis regelmatig oefen trainingssessies met de hele familie (mijn schoonvader, oudste dochter, schoonzoon en vrouw).
Hoogste tijd dus om officieel open te gaan en mijn goede ervaringen met jullie te delen.
Op dinsdag 21 januari organiseren we een eerste kennismaking met Parkinson Boksen Rotterdam bij boksschool Gerard Bok. We starten om 16 uur en sluiten af rond 17 uur. Je kunt de sfeer proeven van de boksclub, kennismaken met onze trainers en, als je daar zin in hebt, wat oefeningen met ons meedoen die we ook in de gewone trainingen doen. Makkelijk zittende sportieve kleding en sportschoenen zijn handig.
Wil je hierbij zijn? Meld je dan aan voor de kennismakingstraining door een reply op dit mailtje. Als je iemand meeneemt, wil je me dat ook even laten weten.
*Onze trainingen zijn laagdrempelig en bedoeld voor mensen met Parkinson. Daar de boksschool drempels heeft, raden we je aan als je daar moeite mee hebt je eigen ‘cornerman’ mee te nemen. Een cornerman is een partner, vriend of familielid die jou kan ondersteunen als dat nodig is.
Adres:
Boksschool Gerard Bok Delfgaauwstraat 38 3037 LN Rotterdam
Vanmorgen stond ik ineens handdoeken op te vouwen. ‘Nou en?’, denk je misschien. Dat doen we allemaal wel eens. Maar ik kon dat dus niet meer de afgelopen twee jaar. Of het kostte me meer dan 10 minuten per handdoekje. Wat ook geen pretje is. Het zijn dit soort kleine overwinningen die mij de moed geven om verder te gaan met experimenteren met mijn lichaam. Wondermiddelen bestaan niet, daar ben ik inmiddels wel van overtuigd. Maar dat betekent niet dat je geen successen kunt boeken. Net zoals veel Parkinson patiënten die ik ken, probeer ik in ieder geval controle terug te krijgen over mijn mogelijkheden. Ik zal waarschijnlijk nooit meer de marathon lopen in drie uur. Maar met een half uurtje joggen ben ik ook heel blij.
De afgelopen weken heb ik samen met Adriaan en Ed (onze bokstrainers) een online cursus gevolgd van Rock Steady Boxing. De cursus is ontwikkeld in de Verenigde Staten op basis van de ervaringen die men daar sinds tien jaar heeft met het geven van bokstraining aan Parkinson patiënten. Het doel van Rock Steady Boxing is om Parkinson patiënten te inspireren en te helpen om terug te vechten. Het programma combineert non-contact boksen met fitnessoefeningen en is speciaal ontwikkeld voor mensen met Parkinson. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het programma effectief werkt voor het terugdringen of vertragen en soms zelfs terugdraaien van Parkinson symptomen.
Voor het schriftelijke deel van de cursus zijn Adriaan en Ed inmiddels met vlag en wimpel geslaagd. Maandag doen ze het praktijkexamen. Daarmee hebben we de kennis in huis om op een uitdagende, leuke én veilige manier te kunnen trainen.
Begin januari organiseren we een tweetal proeftrainingen bij boksschool Gerard Bok. De data zal ik nog voor de kerst communiceren. Inmiddels hebben zich twintig mensen gemeld die serieuze belangstelling hebben om te komen trainen. Ook dat gaat dus de goede kant op.
Het enige urgente probleem dat ik nu nog heb, is dat ik mijn vrouw ook heb verteld dat ik de was kan opvouwen ;-).
Volgende week kom ik bij je terug met meer details.
Woon je in of in de buurt van Rotterdam, heb je Parkinson en wil je na het lezen van positieve berichten in de pers ervaren of non-contact Parkinson BoXing iets voor jou is? Stuur me dan een e-mail. Henri@parkinsonboksenrotterdam.nl
Mijn naam is Henri van der Dussen (1966). Ik heb zelf Parkinson en ben actief op zoek naar manieren om mijn symptomen zoveel mogelijk onder de duim te houden. Ik eet verstandig, vermijd stress zoveel mogelijk en sport fanatiek. Ook wil ik graag boksen. Maar in Rotterdam is nog geen club die dit organiseert voor mensen met Parkinson. Daarom heb ik zelf het initiatief genomen om samen met Adriaan van den Berg (amateurbokser en gepensioneerd leraar) Parkinson BoXing trainingen te gaan verzorgen bij bokschool Gerard Bok in Rotterdam Noord. Voormalig profbokser Gerard Bok bewaart hier nog iets van de sfeer van weleer. Toen boksen na voetbal de populairste sport van Rotterdam was.
In samenwerking met bokschool Gerard Bok en enkele bevlogen vrijwilligers starten we eind januari 2020 met de eerste Parkinson BoXing lessen voor mensen met Parkinson. We zijn nu bezig met de voorbereidingen en kunnen nog niet alle details geven, maar als je je e-mail adres achterlaat, dan houden we je op de hoogte. Via deze website houden we je op de hoogte van al het nieuws omtrent dit initiatief.
Waarom Parkinson BoXing training?
Bokstraining werkt zo goed omdat zowel de coördinatie, flexibiliteit, snelheid en de balans wordt getraind. Het helpt verder om spiermassa op te bouwen en je spraak te versterken. Tot slot is het een perfecte uitlaatklep voor frustraties over de symptomen van Parkinson.
Wetenschappelijk onderzoek naar de effectiviteit van bokstraining is nog beperkt, maar de eerste resultaten suggereren dat het leidt tot verbetering in lopen, balans, dagelijkse activiteiten en de algehele kwaliteit van leven. Daarnaast zijn er indicaties dat het het ziekteproces mogelijk kan vertragen
Parkinson BoXing training in de praktijk
In Ede bij S.T.E. ( www.parkinsonboxing.nl ) wordt twee keer per week non-contact bokslessen aan mensen met Parkinson gegeven. Het programma, gebaseerd op het Amerikaanse concept Rock Steady Boxing, richt zich op het trainen van behendigheid, snelheid, uithoudingsvermogen, nauwkeurigheid, balans, oog-hand coördinatie, voetenwerk en cognitie- en kracht-training. We hebben een aantal keer meegetraind in Ede. Behalve dat het ontzettend leuk is om te doen viel het ons op dat het niveau veel hoger ligt dan we hadden verwacht. Bovendien hangt er een sterke groepssfeer, waarin mensen elkaar aanmoedigen en ondersteunen.
Parkinson BoXing is een specifiek op maat gemaakt programma waarbij je en tegen elkaar kunt non-contact “sparren” en je aangepaste oefeningen uitvoert., Het is een zeer intensieve ‘full body workout’. Lol staat voorop en het met elkaar ontdekken wat je wel kan.
Wil je op de hoogte blijven van dit initiatief? Laat je e-mailadres achter en we houden je op de hoogte!
