Eigenlijk vanaf het moment dat ik de diagnose parkinson kreeg zit mij iets dwars. Pillen!
De heersende opinie is dat ik een medicijn nodig heb om de symptomen onder controle te houden of om te genezen. Zoals we allemaal weten is de huidige medicatie verre van ideaal. Je hebt er steeds meer van nodig en de werking wordt steeds minder. Net zoals met alle drugs overigens. Wachten dus op een echte oplossing? Die lijkt nog ver weg ondanks de enorme hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek.
Maar wat als die pil er nooit komt? Ik vind het namelijk raar dat we met zijn allen denken dat een pil de oplossing van ons probleem moet zijn.
Dit doet met altijd denken aan die oude western films waarin een morsig type vanuit zijn huifkar flesjes wonderolie verkoopt die zou werken voor tientallen ziektes.
Hoe geweldig zou het zijn als zo’n wondermiddel echt bestond? Alle begrip voor onze wetenschappers, maar ik geloof er niet echt in.
Wat als Parkinson een leefstijl ziekte is, net zoals diabetes 2 of hart- en vaatziektes of depressies, enz? Daar valt veel voor te zeggen. Aangezien de prevalentie (aantal mensen dat de ziekte heeft) toeneemt en er steeds meer jonge mensen worden gediagnostiseerd. Neurologen spreken zelfs over een pandemie. Als dat klopt, dan zou je verwachten dat er iets is verandert in onze omgeving. De beschuldigende vinger wijst nu vaak naar pesticiden. Franse wijnboeren schijnen en masse hevig trillend door hun wijngaarden te strompelen. En dat is niet van de drank.
Maar ik ben geen franse wijnboer en ik dacht altijd van mezelf dat ik er een behoorlijk gezonde leefstijl op na hield. Maar hoe meer ik erover nadenk en hoe meer ik leer, hoe meer ik tot de conclusie kom dat mijn leefstijl helemaal niet zo gezond was. Daar komt ‘ie;
tussen mijn 17e en 50e heb ik vrij consequent iedere dag alcohol gedronken. De meeste dagen bescheiden, maar een paar dagen per week stevig.
Zolang ik mij kan herinneren ben ik een zoetekauw. Zakken marsen, dozen gevulde koeken, ontelbare espresso’s met suiker, pakken hagelslag. En dan heb ik het nog niet eens over die verborgen suikers die in allerlei voedingsmiddelen zitten. Ja, ook in alcohol!
Allerlei andere voedingsmiddelen waarvan ik nu denk dat je er maar beter niet teveel van moet gebruiken (tarwe, zuivel, vlees, etc) en veel te weinig groenten natuurlijk.
Slapen deed ik bij voorkeur zo kort mogelijk. Want ja het leven is kort en moet geleefd worden. Zoveel te doen. Een uurtje of 6 vond ik wel genoeg.
Sporten deed ik veel, misschien wel te veel. 15 jaar lang marathons gelopen. Zou het echt wel zo goed zijn om vijf dagen in de week intensief te trainen voor de marathon?
Roken. Ook gedaan. Een jaartje of 10. Voor ik de rookverslaving inruilde voor een marathon verslaving.
Stress. Best veel. Eigen bedrijf. Projecten voor veeleisende klanten enzo.
Ademen? Ja. Ademen. Dat blijk je ook verkeerd te kunnen doen. Hoog in de borstkas en veel. Dat is dus niet goed, maar daarover later meer.
Verder ben ik nog een keer of vijf in het ziekenhuis of eerste hulp beland wegens vergaande onhandigheid.
En als klap op de vuurpijl woon ik al 30 jaar in Rotterdam. Hoe fijn het hier ook is, het is natuurlijk een smerige plek.
Als ik het zo op een rijtje zet, dan vind ik het een wonder dat ik het überhaupt nog doe.
En wat zou er nu gebeuren als ik eens stop met al die onzin bedacht ik mij?