Jaren geleden was ik student aan de Erasmus hier in Rotterdam en deed met volle overgave wat studenten nu eenmaal doen ; roken, drinken, stappen, weinig slapen, slecht eten etc. Als je een jaar of 20 bent, maakt dat klaarblijkelijk weinig uit. Je lichaam is nog van gewapend beton. Hoe ongezond je ook leeft, je voelt er weinig van. Stomdronken thuiskomen en twee uur later – na een douche en powernap – een college volgen? Geen probleem! Een marathon lopen zonder enige voorbereiding? Eitje! Paar nachten echter elkaar niet slapen? Niets aan de hand!
Maar een aantal jaren later bleek deze leefstijl voor mij toch niet zo duurzaam. Ik had steeds meer tijd nodig om bij te komen van een avondje doorzuipen, ik had echt slaap nodig om de volgende dag een beetje fatsoenlijk te kunne functioneren, ik moest trainen om lichamelijk een beetje fit te blijven en nog wat van dat soort dingen. De meesten van ons zullen het wel herkennen dat je op een gegeven moment geen superman meer bent. Je voorraad Kryptonite raakt op en je moet dus een beetje verstandig leren omgaan met je lijf en gezondheid.
Door de jaren ben ik steeds bewuster gaan leven. Mijn alcohol consumptie heb ik langzaam afgebouwd van dagelijks én veel, naar alcoholvrije dagen, naar sporadisch, naar helemaal niet. Roken. Van een pakje Marlboro’s per Dar, naar irritant bietsen op feestjes naar 0. Hoe minder ik ging roken en drinken, hee meet ik ging sporten (je moet toch ergens verslaafd aan zijn nietwaar). Gezonder eten. Idem!
Maar er is 1 tegenstander die ik er maar niet onder krijg: SUIKER. Jeminee wat is dat moeilijk. Stond ik deze week op een feestje lekker alcohol vrij te wezen (roken doet in mijn omgeving al jaren niemand meer), vraagt de gastvrouw of ik taart wil. Koekola taart om precies te zijn. Mijn lichaam begint te kwispelen als een jong hondje. Ik wil nee zeggen, maar ik zeg “ja lekker” en sta binnen paar seconden een grote punt cheesecake naar binnen te lepelen. Zo gaat het altijd, hoe vastbesloten ik ook ben om geen suiker te eten. Om de paar dagen ga ik wel ergens voor de bijl.
Van de week las ik een boek met de opwekkende titel “Waarom veranderen eigenlijk altijd mislukt” . In het kort komt het erop neer dat we worden geregeerd door de meer primitieve onderdelen van ons brein te weten ons reptielenbrein en het limbisch systeem. Deze zorgen ervoor dat we in leven blijven en doen hun werk in stilte op de achtergrond. Onbewust dus. Deze delen van mijn brein maken dat ik in een splitsecond ja zeg tegen een stuk taart. Evolutionair is dat heel goed te verklaren. Suiker, meestal in de vorm van fruit was ooit heel schaars, maar wel een bron van energie é lekker. Verstandig dus om daar maar zoveel mogelijk van te weten. Daar moet je vooral niet over nadenken. En dat doen we dan ook niet. Want nadenken doen we met onze neocortex. En dat is eigenlijk het sloomste jongetje van de klas. Eer dat de neocortex een besluit heeft genomen hebben de meer primitieve delen van ons brein al een hele taart opgegeten. We zijn dus kansloos tegen onze primitieve reflexen.? Niet helemaal. Mijn ervaring is dat ik redelijk van de suiker afblijven als ik maar zorg dat het er gewoon niet is. Mijn huis is grotendeels suikervrij. Maar buiten loert het monster continu. Tegenwoordig vaak in de vorm van mijn lieve boks vrienden. Die vrijwel dagelijks iets lekkers meenemen bij de koffie.
Stelletje dealers!