Dat is echt bizar joh! Ook wel lachen eigelijk. Ik heb schrijven altijd wel leuk gevonden. Een leuke insteek voor een verhaaltje ontstond eigenlijk altijd spontaan in mijn hoofd. Het enige wat ik dan nog hoefde te doen was een kwartiertje achter mijn laptop kruipen en …. Bam…. Daar was weer een blog die ik meestal poste op een van mijn eigen sites. Tot vorig jaar een vriendin van mij, die een blog heeft voor en door Yoppers (jonge mensen met Parkinson) tegen me zei “leuke verhaaltjes schrijf je, wil je misschien een vaste blogger worden op mijn website”. IJdel als ik ben, zei ik natuurlijk meteen ja. Dat was een van de stomste dingen die ik had kunnen doen. Ik heb namelijk sinds die toezegging geen letter meer aan mijn laptop toevertrouwd. Waarom niet? Ik denk dat het schrijven van verhaaltjes in mijn hoofd verschoven is van het bakje (leuk om te doen, hoeft niet), naar het bakje (moet je nog doen). Dus in mijn reptielenbrein staat schrijven ineens in hetzelfde daglicht als rekeningen versturen, de administratie doen, de koelkast schoonmaken, etc. Etc. Allemaal klusjes die ik alleen doe als je me het mes op de keel zet. Logisch dat ik er geen zin meer in heb. Fascinerend wel hoe je brein je af en toe op een compleet verkeerd spoor zet. Het hebben van Parkinson is wat dat betreft een onuitputtelijke bron van verbazing en vermaak. Zo heeft mijn brein me het afgelopen jaar ondermeer getrakteerd op angstaanvallen (durfde ik ineens niet meer de tram of de supermarkt in), een suikerverslaving (ik vind het echt ongelofelijk moeilijk om van dat goedje af te blijven), soepel in bed bewegen als ik slaap, maar moeilijk als ik wakker ben (zegt mijn grote liefde, want dat kan ik zelf natuurlijk niet waarnemen. Allemaal dingen waar ik graag vermakelijk over zou willen schrijven. Maar ja, die writers block hê!
