“Schiet eens op”
“Jeetje je lijkt wel dronken”
“Ga je nog lang schudden met die Sleutels? Ik wil naar binnen”
“Gehandicapten parkeerplaats pakken? dan hoeven we niet zo ver te lopen.”
“Je probeert mijn aandacht te stelen”
“Neem je tijd hoor”
“Iemand vind zichzelf zielig”
Mijn dochter Kris is mijn held. Waar vrijwel iedereen denkt dat ie heel voorzichtig met me om moet gaan – want Parkinson is héééééé errug en zieelig – doet Kris juist het tegenovergestelde. Parkinson is een mooie gelegenheid om grappen over me te maken én de grappen kunnen niet hard genoeg zijn.
Ook op mijn boksclub lopen een paar ongevoelige types rond, die het continu hebben over Bibbeeraars en ParkinsonLijers. Iemand die wat moeite heeft om duidelijk te spreken kan er op rekenen dat hij voortdurend te horen krijgt dat hij harder en duidelijker moet praten. Ook al doet hij dat? Uiteraard zijn seksueel getinte en plas en poep grappen niet van de lucht (bedenk ze zelf maar…). Ons Parkinson Koor noemt zichzelf the Shakers. Over zelfspot gesproken ;-).
Voor mij is humor dé manier om mezelf weer gewoon te voelen. Zolang er gelachen mag worden, weet ik instinctief dat alles nog steeds OK is.
Kan dat wel, grappig doen over een ernstige ziek(t)e? Ja want het blijkt namelijk goed voor je te zijn. Wetenschappelijk onderzoek onder (vooral) kankerpatiënten laat steeds weer zien hoe belangrijk humor is om heel even de angst op afstand te zetten: de grap is een houvast, lachen geeft een gevoel van controle, verlaagt de stress en maakt het makkelijker om met anderen over de ziekte te praten.
Optimisten en positief denkers blijken zelfs langer te leven. Dit is geen onzin. Internationaal zijn hier veel studies naar gedaan, waarbij honderdduizenden mensen jarenlang zijn gevolgd. Steeds weer blijkt dat het sterftecijfer onder gelukkige en optimistische mensen lager is, om wat voor doodsoorzaak het ook gaat.
Laat maar komen die grappen….
Zojuist in onze whatsapp groep.
We zijn uitgenodigd voor een diner in Amsterdam. De locatie is driehoogachter (zo wonen ze in Amsterdam). Hans vraagt zich af of hij dan wel mee moet gaan. Drie trappen lijkt hem wel wat zwaar. Nico reageert binnen één minuut.
“Wij helpen je, we zetten je bord wel beneden”.
