Ik geloof dat ik alle levodopa regeltjes wel ken. Één uur voor en na een eetmoment geen pillen slikken, voorzichtig met (dierlijke) proteïnen, alcohol, koffie etc. Én om te voorkomen dat vrienden en familie je een complete hork gaan vinden en je nooit meer voor iets uitnodigen moet je het ook aan hun uitleggen. Simpel? Ja simpel én het werkt. Eten heeft hierdoor wel veel van zijn charme verloren, maar who cares. Ik ruik en proef toch al jaren vrijwel niets meer, dus die rare eetregels voelen niet als een verlies. Maarrr mijn lichaam blijkt daarbovenop ook nog eens ‘practical jokes’ met met uit behalen. Bijvoorbeeld. Ik zat een tijd terug met mijn dochter in het Tony Chocolony cafe in Amsterdam. Als je kinderen hebt GAAN, ze zijn je eeuwig dankbaar. Ik had -vanwege de regeltjes) een dubbele espresso voor mezelf besteld en mijn kind had de rest van de kaart laten komen. Ik was best trots op mijn zelfbeheersing. Tot we klaar waren met de Amsterdamse toeristenval en op weg wilden naar de trein naar Rotterdam. Linker voet sleept? Huh? Waarom? Hoe dan? Netjes op tijd mijn doping genomen, zelfs geen ienimieni brokje chocola geproefd! Dit voelt niet eerlijk. Nou ja niets aan te doen, dan maar een beetje hoekig over het Damrak lopen. Er schuifelen daar wel meer eigenaardige types rond, nietwaar. Zo erg is het allemaal niet. Wat wel irritant is, is dat mijn kind me continue scherp in het oog houdt. Ze vindt mijn langzame voortbewegen levensgevaarlijk in Amsterdam. Dus bij iedere oversteekplaats wordt ik door deze kleine puber zo’n beetje naar de overkant gesleurd. Doorlopen pap. Voor de zekerheid sleept ze me ook nog maar even door het stations labyrint heen. Anders missen we de trein pap. Ja, dat is inderdaad erg, de trein naar Rotterdam missen. En dan op het moment dat mijn billen de intercity direct beroeren voel ik dat mijn doping zijn werk begint te doen. Wel twee uur te laat! Waar was je dan onbetrouwbare vriend? Gisteren was het ook weer raak. Rond 7 uur fiets ik – wel een beetje gehaast – naar de boksschool. Zoals altijd haal ik fluitend elektrische fietsen en ben daardoor nog mooi op tijd. Ik voel me prima. Tot ik even ga zitten en voel dat de turbo uitvalt. Waarom? Ik wil boksen! Maar boos worden heeft geen enkele zin. Ik ga er eens lekker bij zitten, pak een boek en luister ondertussen hoe mijn boksvrienden elkaar afmatten. Hoe meer Zen ik ben, hoe minder lol die practical joker heeft. Na 20 minuten kunnen de handschoenen gelukkig weer aan.
